Kawa Po Turecku czyli prawdziwa historia zespołu Tuareg Salomon

No więc jak to napraw­dę było? Ciężko. 

Wszyst­ko zacze­ło się kil­ka dni przed star­tem BWC 2006, od tele­fo­nu Kieł­ba­sy. Zapro­po­no­wał wspól­ny start poza kla­sy­fi­ka­cją, po pro­stu żeby udo­wod­nić sobie, że może­my poko­nać tra­sę wal­cząc „o pie­trusz­kę”. Pomysł wydał mi się co naj­mniej dziw­ny, ale po pew­nym cza­sie moje nasta­wie­nie zaczę­ło się zmie­niać, wresz­cie zde­cy­do­wa­łem, że war­to to zro­bić. I dokład­nie w tym momen­cie otrzy­ma­łem następ­ny tele­fon – może­my wystar­to­wać w ofi­cjal­nej kla­sy­fi­ka­cji razem ze zde­kom­ple­to­wa­nym zespo­łem z Tur­cji. Z maila od nich wyni­ka­ło że są nie­sa­mo­wi­cie moc­ni i jedy­ne cze­go trze­ba się oba­wiać to to czy za nimi nadą­ży­my. Ponie­waż decy­zję mia­łem już i tak pod­ję­tą, nie zasta­na­wia­łem się wie­le i roz­po­czą­łem przygotowania.

Cza­su mało, przy­go­to­wań dużo, ale się uda­ło i 26 lute­go wie­czo­rem dotar­łem na miej­sce. I tutaj dosta­łem pierw­szy kubeł zim­nej wody. Nie zdą­ży­łem jesz­cze ścią­gnąć ple­ca­ka, a już Kieł­ba­sa raczył mnie niu­sa­mi o naszych „przy­ja­cio­łach” z Tur­cji. Dwa były naj­waż­niej­sze: dziew­czy­na (okre­śle­nie tro­chę na wyrost, ale będę się go trzy­mał bo cią­gle zapo­mi­nam jej imię) nie umie jeż­dzić na rowe­rze (!) i podob­no nie ma poję­cia co robić z nar­ta­mi bie­go­wy­mi. Zatka­ło mnie tro­chę, ale nadal w świet­nym nastro­ju (z myślą że nad­ro­bi­my na pie­szych odcin­kach) zasia­dłem do kola­cji. I w tym momen­cie dosta­łem dru­gi cios – Tur­cy zapła­cą tyl­ko poło­wę wpi­so­we­go (z wcze­śniej­szych usta­leń wyni­ka­ło coś inne­go). Więc naj­bliż­szą godzi­nę, zamiast na przy­go­to­wa­nia, prze­zna­czy­li­śmy na zała­twia­nie spraw finan­so­wych. Na szczę­ście uda­ło się to jakoś zała­twić (tutaj chciał­bym bar­dzo podzię­ko­wać Paw­ło­wi Fąfer­ko­wi za pomoc w roz­wią­za­niu pro­ble­mu), i do rana byli­śmy goto­wi do star­tu. Oczy­wi­ście nie bez pro­ble­mów – Tur­kom bra­ko­wa­ło mnó­stwo sprzę­tu, a sama myśl o tym że Tur­czyn­ka nie umie­jąc jeż­dzić na nar­tach zamie­rza­ła prze­je­chać 80km „z łyż­wy” budzi­ła gro­zę. Ale za to nad­ra­bia­li wyglą­dem (od stóp do głów Salo­mon plus Buff, ich dru­gi sponsor).

Nade­szła godzi­na „0”, wystar­to­wa­li­śmy. Poszli­śmy jak burza, trzy­ma­jąc się Spe­leo. Tem­po było ok, widząc bie­gną­cych Tur­ków na chwi­lę zapo­mnia­łem o pro­ble­mach. Utrzy­ma­li­śmy pręd­kość i na metę BnO wpa­dli­śmy jako dru­gi (!) zespół. Szyb­kie pod­bi­cie PK i w dro­gę. Dro­ga do świą­ty­ni Wang prze­szła gład­ko, cie­ka­wiej zaczę­ło się po zało­że­niu rakiet. Tem­po wyra­Ĺşnie spa­dło, nasi towa­rzy­sze widocz­nie nie mie­li oka­zji zało­żyć wcze­śniej rakiet… Było­by to zro­zu­mia­łe i wyba­czal­ne, ale już ich przy­stan­ki na robie­nie zdjęć były tro­chę bar­dziej iry­tu­ją­ce. Praw­dzi­wa jaz­da zaczę­ła się na doj­ściu do PK Sło­necz­ni­ki. Sze­dłem tam dość rów­nym tem­pem nie oglą­da­jąc się za sie­bie i na PK cze­ka­ła mnie nie­spo­dzian­ka – oglą­dam się a tu brak mojej eki­py. Po chwi­li cze­ka­nia widzę Micha­ła i Tur­czyn­kę, ale Ale­go (tak miał na imię „nasz” Turek) ani śla­du. No więc puści­łem ich przo­dem i cze­kam. Cze­kam, cze­kam, cze­kam… I widzę go na sza­rym koń­cu jak idzie noga za nogą. W tym momen­cie popeł­ni­łem błąd, nie pomy­śla­łem żeby od razu wziąść hol od Kieł­ba­sy. No więc ruszy­łem dalej, co jakiś czas cze­ka­jąć na Ale­go. Tak sobie drep­ta­łem, gada­jąc co jakiś czas z eki­pą Napieraj.pl (dzię­ki ich „świet­ne­mu” pomy­sło­wi o spa­ce­rze bez rakiet nie poru­sza­li się za szyb­ko) i oglą­da­łem się do tyłu. W pew­nym momen­cie jed­nak nie wytrzy­ma­łem i wydar­łem do przo­du żeby dogo­nić Micha­ła i wziąść od nie­go hol. Zaję­ło mi to chwi­lę ale się uda­ło i wró­ci­łem po Ale­go. Na holu tem­po się tro­chę oży­wi­ło, wyprze­dzi­li­śmy nawet parę zespo­łów jed­nak zabra­kło mi pary żeby go z tą pręd­ko­ścią wtar­gać na Śnieżkę i znów byli­śmy na końcu.

Resz­ta odcin­ka pie­sze­go prze­szła bez nie­spo­dzia­nek – hol nie luzo­wał się za czę­sto a nasze nastro­je upa­da­ły. Na prze­pa­ku w hote­lu zde­cy­do­wa­li­śmy o prze­rwie w poko­ju, Tur­cy byli jak prze­pusz­cze­ni przez maszyn­kę. Tak więc posie­dzie­li­śmy tam z godzi­nę (nawet tro­chę wię­cej, turec­cy współ­to­wa­rzy­sze mie­li poważ­ne pro­ble­my z pozbie­ra­niem się do kupy) i ruszy­li­śmy na rower. Ruszy­li­śmy i kosz­mar stał się rze­czy­wi­sto­ścią – poru­sza­li­śmy się 5km na godzi­nę!!! Dziew­czy­na napraw­dę led­wo jecha­ła na rowe­rze. Pod górę pro­wa­dzi­ła bo nie mia­ła siły, w dół prow­dzi­ła bo ina­czej wywa­la­ła się co 20m. I tak doczła­pa­li­śmy się do PK X gdzie zosta­wi­li­śmy rowe­ry żeby ruszyć do Odro­dze­nia. W trak­cie podej­ścia nasze dziew­czę mia­ło total­ny „zjazd” – wypi­ła całe swo­je picie, picie Alie­go, Micha­ła i poło­wę moje­go (wypi­ła­by całe ale zamar­z­ło), a i tak dotar­ła do schro­ni­ska na kra­wę­dzi odwod­nie­nia i wyczerpania.

Tam pod­ję­li­śmy osta­tecz­ną decy­zję – wra­ca­my do bazy zawo­dów, kon­ty­nu­acja raj­du nie ma sen­su, a może być wręcz nie­bez­piecz­na. Przy oka­zji wyszedł na jaw kolej­ny fakt – Tur­cy przy­zna­li się, że przy­je­cha­li na ten zimo­wy rajd (jeden z naj­trud­niej­szych na świe­cie) zbie­rać doświad­cze­nie!!! Na to już nie mie­li­śmy co powie­dzieć i poszli­śmy spać. Prze­spa­li­śmy się i na dru­gi dzień rano wró­ci­li­śmy do Kar­pa­cza. Brzmi to szyb­ko ale nawet ten powrót (głów­nie z góry) zajął nam mnó­stwo czasu. 

W tym momen­cie byli­śmy z Micha­łem tak zre­zy­gno­wa­ni, że nie mie­li­śmy ocho­ty kon­ty­nu­ować raj­du, nawet sami. Jak wia­do­mo póĹşniej zmie­ni­li­śmy zda­nie ale to już inna historia.

I tak oto zakoń­czy­ła się nasza „turec­ka” przy­go­da (no, pra­wie się zakoń­czy­ła, ale drob­ne nie­po­ro­zu­mie­nia doty­cza­ce roz­li­cze­nia za jedze­nie i sprzęt były przy poprzed­nich na tyle nie­istot­ne że nie chce mi się o tym pisać). A jakie z niej pły­ną wnio­ski? W mailu moż­na napi­sać wszyst­ko, a to że ktoś ma w nazwie Salo­mon Buff o niczym jesz­cze nie świadczy…

ps. moje wra­że­nia z 64km trek­kin­gu i o raj­dzie jako takim już wkrótce.