Śnieżycowy Jar

Do Śnieżycowego Jaru w porze kwit­nię­cia śnie­życ pró­bo­wa­łem się wybrać już daw­no, ale za każ­dym razem coś krzy­żo­wa­ło pla­ny. Wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że i w tym roku nie dane mi będzie zoba­czyć to lokal­ne zja­wi­sko przyrodnicze.

Z racji poło­że­nia (20km od domu, nad War­tą z ele­ganc­kim dojaz­dem polnymi/bocznymi dro­ga­mi), wybie­ra­nie się tam samo­cho­dem nie mie­ści­ło mi się w gło­wie i w grę wcho­dził albo rower albo nic (no może jesz­cze „spacer”, ale wzglę­dy cza­so­we na to nie pozwo­li­ły). Pierw­szą pró­bę pod­ję­li­śmy z Anią w zeszłym tygo­dniu, jed­nak ule­wa i wiatr dopu­ści­ły nas tyl­ko do Bie­dru­ska, skąd wró­ci­li­śmy szczę­ka­jąc zęba­mi z zimna.

Obser­wu­jąc pro­gno­zy pogo­dy w cią­gu tygo­dnia, zano­si­ło się na to, że i w ten week­end nic z tego nie wyj­dzie, a jed­nak spo­tkał nas napraw­dę miła nie­spo­dzian­ka – nie dość, że nie pada­ło to jesz­cze poja­wi­ła się pięk­na, sło­necz­na pogo­da. Nawet wiatr, usil­nie spy­cha­ją­cy nas z tra­sy, nie mógł przeszkodzić.

Na miej­scu spo­ro ludzi (dużo lepiej poje­chać tam w cią­gu dni robo­czych), ale nie na tyle, żeby popsuć wido­ki. Roślin­ki nie zawio­dły, cze­go dowo­dem są poniż­sze fotki…