Kategorie
bieganie

4 Deserts: Namib Race 2018

Mój pierw­szy eta­po­wy bieg to była wiel­ka nie­wia­do­ma. Z jed­nej stro­ny wie­lo­let­nie doświad­cze­nie z naj­lep­szy­mi w Adven­tu­re Racing, z dru­giej zupeł­nie nowy dla mnie for­mat i 7 dni same­go bie­gu, mara­ton po mara­to­nie. Niby za bar­dzo się nie przej­mo­wa­łem, ale nut­ka nie­pew­no­ści gdzieś tam się plątała.

Biegnę gdzieś po pustyni
Fot. Michał Gawron

Wyszło nad­spo­dzie­wa­nie dobrze. Liczy­łem na pozy­cję gdzieś w poło­wie staw­ki, tym­cza­sem skoń­czy­łem na 11 miej­scu, z jed­nym eta­pem ukoń­czo­nym nawet na 9. Do tego naj­waż­niej­sze – zadzia­łał pra­wie każ­dy ele­ment pla­nu, od jedze­nia, przez sprzęt aż w koń­cu po roz­kład sił (co praw­da tu z pew­ną mody­fi­ka­cją pla­nu dzię­ki kole­dze z Hong Kongu).

Co cie­ka­we, nie­któ­re z moich roz­wią­zań były nowe i inspi­ru­ją­ce nawet dla bar­dziej doświad­czo­nych bie­ga­czy pustyn­nych eta­pó­wek, więc w naj­bliż­szych dniach spró­bu­ję to nie­co sze­rzej opi­sać, może ktoś sko­rzy­sta w przy­szło­ści z moich prze­te­sto­wa­nych rozwiązań.

zawartość plecaka na kontroli sprzętu
Zawar­tość ple­ca­ka pod­czas kon­tro­li sprzętu

Ple­cak nie nale­żał do naj­lżej­szych (9.8 kg), ale też mia­łem kil­ka dodat­ko­wych ele­men­tów, z któ­rych w przy­szło­ści mogę zre­zy­gno­wać, pew­nie obe­tnę na tym nawet jakieś 1–2 kg, głow­nie na jedze­niu ale też tro­chę na rzeczach.

Bar­dzo dobrze spraw­dzi­ła się dla mnie cał­kiem nowa stra­te­gia bie­gu 2–8, dwie minu­ty szyb­kie­go cho­du, osiem minut bie­gu. Nie jest to na pew­no meto­da na wygra­nie zawo­dów, ale za to świet­ny spo­sób na to, żeby koń­czyć każ­dy dzień na nie­złym miej­scu ze spo­rym zapa­sem sił. Taki roz­kład ma też inną zale­tę – pomógł mi dbać o regu­lar­ne nawad­nia­nie i jedze­nie. Robi­łem to tyl­ko (zawsze) w tych dwu­mi­nu­to­wych prze­rwach „ser­wi­so­wych”, dzię­ki cze­mu mogłem to robić odpo­wied­nio czę­sto i na spo­koj­nie. Jak wspo­mnia­łem wcze­śniej, nie do koń­ca była to moja zapla­no­wa­na tak­ty­ka, jed­nak po tym jak na pierw­szym eta­pie wyprze­dził mnie kole­ga David z HK wła­śnie w ten spo­sób, zde­cy­do­wa­łem się to wypró­bo­wać dru­gie­go dnia i w cią­gu kolej­nych dni dopa­so­wać bar­dziej pod sie­bie. Spraw­dzi­ło się świetnie.

Stra­te­gia ma oczy­wi­ście zasto­so­wa­nie  na bar­dziej pla­ska­tym tere­nie, jak zaczy­na­ją się bar­dzo stro­me podej­ścia, wyma­ga mody­fi­ka­cji. Życie poka­za­ło, że mody­fi­ka­cje rów­nież były­by przy­dat­ne w pie­kar­ni­ku 🙂 Pod­czas dłu­gie­go, 80km, eta­pu mimo oszczę­dza­nia sił prze­grza­łem się kon­kret­nie i potrze­bo­wa­łem pra­wie dwóch godzin, żeby z tego prze­grza­nia wyjść.

Nami­bij­ska tra­sa to więk­szo­ści dość twar­dy, zbi­ty piach i żwir z mniej licz­ny­mi atrak­cja­mi typu syp­ki pach (pla­ża i wydmy) czy bie­ga­nie w „nutel­li” (sol­ne wil­got­ne pola), było to z resz­tą widać po cza­sach naj­lep­szych w oko­li­cach 3:30 na mara­ton. Pusty­nia to pusty­nia, więc życia za wie­le tam nie było, jed­nak foki na wybrze­żu i wie­czor­ne wizy­ty sza­ka­li i hien uroz­ma­ica­ły nam ją dość moc­no. Była pew­na, acz­kol­wiek nie­wiel­ka, szan­sa spo­tka­nie wiel­kich afry­kań­skich kotów (lwy, lam­par­ty, gepar­dy), krót­ko mówiąc jest to świat psów i kotów :).

wieczorne rozmowy przy ognisku
Fot. Michał Gawron

Cykl 4 Deserts to świet­na orga­ni­za­cja, dość kame­ral­na atmos­fe­ra, pięk­ne tere­ny i nie­sa­mo­wi­ci ludzie. For­mat  i spo­sób orga­ni­za­cji bie­gu jesz­cze wzmac­nia­ją kli­mat do nawią­zy­wa­nia cie­ka­wych kon­tak­tów. Codzien­nie poza kil­ko­ma godzi­na­mi bie­gu, resz­ta cza­su to drob­ne napra­wy sprzę­tu i wła­snej oso­by oraz roz­mo­wy z zawod­ni­ka­mi z całe­go świa­ta. Dla samych tych godzin przy ogniu i opo­wie­ści z naj­dal­szych zakąt­ków świa­ta war­to tam być. Brak zasię­gu komó­rek (co za tym idzie rów­nież inter­ne­tu) to rów­nież dość nie­zły tygo­dnio­wy wypo­czy­nek dla gło­wy. Z kolei na tra­sie, dzię­ki względ­nie małej ilo­ści uczest­ni­ków, moż­na przez dłu­gi czas być sam na sam z pustynią.

Ogrom­nie się cie­szę z suk­ce­su cha­ry­ta­tyw­nej stro­ny moje­go star­tu. Pro­jekt 4deserts4autism zebrał ponad 9600 zł (czy­li nawet ponad zakła­da­ne 8000) i dał mi moty­wa­cję do moc­niej­szej pra­cy niż zwy­kle. Miło było też widzieć jak wie­le innych osób wyko­rzy­stu­je ten cykl do wspie­ra­nia potrze­bu­ją­cych. Wie­lu z nas będzie bie­gać tak, czy ina­czej, wyda­wać mniej­sze lub więk­sze pie­nią­dze na swo­je hob­by, a połą­cze­nie tego z pomo­cą i moty­wa­cją do pomo­cy, to chy­ba dobra kom­bi­na­cja. War­ty uwa­gi jest na pew­no pro­jekt inne­go pol­skie­go zawod­ni­ka, Mar­ka Ryb­ca, któ­ry pod­czas pró­by zdo­by­cia pustyn­ne­go szle­ma (4 pustyn­ne star­ty w jed­nym roku) ma ambit­ny cel zebra­nia 100 tyś zł na wspar­cie jed­ne­go z war­szaw­skich hospi­cjów. Trzy­mam kciu­ki za jego plan i zachę­cam Was do wsparcia.

Nami­bia to było moje trze­cie spo­tka­nie z pustyn­nym bie­ga­niem (po dwu­krot­nej wizy­cie na Gobi) i wiem na pew­no, że nie ostat­nie. Wstęp­nie szy­ku­ję się na edy­cję Ata­ca­ma, ale dopie­ro w 2019 roku, star­ty w eta­pów­kach tego rodza­ju to przede wszyst­kim obcią­że­nie cza­so­wo-finan­so­we i sta­now­czo muszę to mądrze roz­ło­żyć w pla­nach. W mię­dzy­cza­sie może uda mi się zapla­no­wać coś w innych rejo­nach świa­ta, parę pomy­słów już mi cho­dzi po gło­wie. Na razie jed­nak prze­sta­wiam się w tryb wod­no-lądo­wy swim­run.

Pol­scy zawod­ni­cy na mecie: Marek Rybiec, Michał Gaw­ron, Kuba Zwolinski