Autor: kuba

Kategorie
po godzinach

Hüva leili!

Zawsze myśla­łem, że dobrze było­by mieć wła­sną sau­nę. Ide­al­nie przy dom­ku nad gór­skim jezio­rem, do któ­re­go moż­na wsko­czyć dla ochło­dy. O ile domek i gór­skie jezio­ro są nie­co skom­pli­ko­wa­ne do zała­twie­nia, to już sau­na oka­za­ła się cał­kiem real­na i wca­le nie tak skomplikowana.

Pierw­szy plan był oczy­wi­sty – kupić coś szyb­ko i nie­dro­go. W sumie nie wiem cze­mu ten plan był taki oczy­wi­sty, bo to się pra­wie zawsze koń­czy tak samo – jak coś jest tanie i dostęp­ne, to jakość jest co naj­mniej wąt­pli­wa, jak coś jest bar­dzo dobre to nie dość, ze dro­go, to jesz­cze cze­kać trze­ba by do lute­go na dosta­wę. Sama dosta­wa w sumie też oka­za­ła się samo­dziel­nym wyzwa­niem – ogród ze swo­ją furt­ką 130cm nie nada­wał się do wto­cze­nia beki w żaden inny spo­sób, jak dźwigiem.

Sytu­acja była dość pato­wa, aż do momen­tu jak kole­ga dla żar­tu pod­rzu­cił mi fil­mik jak koleś budu­je sam saunę…

Niby taki żar­cik, ale nagle zaczą­łem myśleć, że to prze­cież cał­kiem real­ne, a do tego mogę zro­bić wszyst­ko tak, jak ja chcę, a nie jak wymy­ślił ktoś w „pudeł­ko­wym” pro­duk­cie. Do tego jesz­cze szan­sa, że wyro­bię się dużo szyb­ciej niż naj­krót­szy czas dostar­cze­nia cze­goś goto­we­go. Kosz­ty też teo­re­tycz­nie niż­sze, cho­ciaż każ­dy kto budo­wał coś dla sie­bie, wie jak to z tym jest…

Projekt ogólny

Lam­pa pomo­gła tro­chę wydłu­żyć zimo­we dni, bez tego pew­nie do teraz bym wal­czył z projektem.

Co cie­ka­we, nie uda­ło mi się zna­leźć sen­sow­nie poda­nych wymia­rów. Może dla­te­go, że każ­dy to robi tro­chę pod sie­bie, a tro­chę pod dostęp­ne mate­ria­ły? W każ­dym razie, gdy­by ktoś uży­wał tego same­go co ja, to może poniż­sze się przyda.

Zało­ży­łem, że potrze­bu­ję co naj­mniej 185cm dłu­go­ści sau­ny w środ­ku i wyso­kość 190 (po odję­ciu wyrów­nu­ją­cej pod­ło­gi). Po zwe­ry­fi­ko­wa­niu tych ocze­ki­wań z dostęp­ny­mi deska­mi, wyszły nastę­pu­ją­ce wymiary:

  • dłu­gość sau­ny wewnętrz­na: 192 cm
  • dłu­gość sau­ny zewnętrz­na 240 cm (w tym ganek 33cm)
  • wyso­kość sau­ny wewnętrz­na: 197 cm
  • ścia­ny przed­nia i tyl­na koła o śred­ni­cy 201,20 cm
Ścia­na fron­to­wa w trak­cie prac, zde­cy­do­wa­łem zro­bić otwór drzwio­wy przed zło­że­niem, co było chy­ba dobrym pomysłem.

Naj­bar­dziej zagad­ko­we było wyli­cze­nie ilo­ści desek na obwód becz­ki, tak żeby nie trze­ba ich było ciąć i fre­zo­wać wzdłuż. Teo­re­tycz­nie zna­my obwód ścian, tyle że nie mia­łem poję­cia jak brać pod uwa­gę frez poprzecz­ny, któ­ry dopie­ro zamie­rza­łem robić w deskach – czy­li nie do koń­ca wie­dzia­łem jak głę­bo­ki mi się sen­sow­nie uda zro­bić i jak to wpły­nie na obwód. Po pierw­szych eks­pe­ry­men­tach oka­za­ło się jed­nak, że głę­bo­kość fre­zu (20mm) moż­na zigno­ro­wać i spo­koj­nie przy­jąć obwód ścia­ny jako wyznacz­nik. W moim przy­pad­ku było to 632,2 cm któ­re dawa­ło się ład­nie podzie­lić przez 109, czy­li kry­cie wybra­nej deski.

Garaż prze­bu­do­wa­ny na warsz­tat sto­lar­ski, tro­ci­ny z kaja­ków będę do wio­sny wyciągał…

Dobrym wybo­rem był zakup desek wstęp­nie wyfre­zo­wa­nych w wypu­kło-wklę­słe łącze­nie, to oszczę­dzi­ło ogrom­ną ilość cza­su i słuch sąsia­dów, bo wal­czył­bym pew­nie fre­zar­ką kil­ka dni dla takie­go efek­tu. Tym­cza­sem, zada­niem pozo­sta­ło zro­bie­nie wpu­stów na ścia­ny i tu już nie mogło się obyć bez inter­wen­cji fre­zar­ki. W całym pro­jek­cie, to było chy­ba naj­więk­sze wyzwa­nie, o ile przy­go­to­wa­nie jed­nej deski to nie pro­blem, to już 58 sztuk wyma­ga 232 rund fre­zar­ki… W tym wszyst­kim trze­ba zacho­wać też dokład­ność rzę­du mak­sy­mal­nie kil­ku mili­me­trów dla odpo­wied­nie­go efek­tu i szczelności. 

Ten pro­ces albo muszę uspraw­nić w przy­szło­ści, albo wrzu­cić deski na jakąś pro­fe­sjo­nal­ną maszy­nę do wyfrezowania.

Budu­jąc przed­nią i tyl­ną okrą­głą ścia­nę eks­pe­ry­men­tal­nie posta­no­wi­łem pozbyć się wzmoc­nień (kwe­stie este­tycz­ne), zastę­pu­jąc je tyl­ko tym­cza­so­wym wzmoc­nie­niem na czas mon­ta­żu, oraz wkrę­ta­mi tara­so­wy­mi ścią­ga­ją­cy­mi deski na kra­wę­dziach. Z efek­tu wizu­al­ne­go jestem bar­dzo zado­wo­lo­ny, całość trzy­ma się dobrze po ścią­gnię­ciu opa­sek, za rok będę wie­dział jak przej­dzie pró­bę czasu…

Podstawa

„Koły­ska” w trak­cie skrę­ca­nia. Roz­pla­no­wa­nie tego kawał­ka pro­jek­tu zaję­ło mi spo­ro czasu.

Solid­na pod­sta­wa oka­za­ła się bar­dziej cza­so­chłon­na niż myśla­łem. Pierw­szy etap obli­cze­nia, dru­gi ryso­wa­nie, trze­ci cię­cie, czwar­ty wypo­zio­mo­wa­nie tego wszyst­kie­go na trawniku…

Pozio­mo­wa­nie „koły­ski”, moż­na by to zro­bić pro­ściej skrę­ca­jąc je tym­cza­so­wo po bokach, wpa­dłem na to po fakcie.

Całość skoń­czy­ła się na 3 pod­sta­wach 90x335x1500 (140x1600 pod­sta­wy) uło­żo­nych na beto­no­wych blocz­kach, pod­syp­ce z kamy­ków i agrow­łók­ni­nie, żeby odizo­lo­wać całość od wil­go­ci ile się da.

Teo­re­tycz­nie goto­we sau­ny tej wiel­ko­ści sprze­da­wa­ne są czę­sto na dwóch koły­skach i spię­te są tyl­ko dwo­ma opa­ska­mi, dla mnie jed­nak ten trze­ci zestaw daje lep­szą sta­bil­ność i wyglą­da bar­dzo dobrze.

Piec w saunie

Drewno czy elektryk?

Piec na drew­no odpadł na samym począt­ku. Ogró­dek przy sze­re­gow­cu w mie­ście to nie jest naj­lep­sze miej­sce do pale­nia drew­nem. Zapach drew­na i takie­go pie­ca jest wyjąt­ko­wy, ale nie dla wszyst­kich sąsia­dów musi być tak samo przy­jem­ny. Piec elek­trycz­ny ma też kil­ka innych zalet, cho­ciaż­by wygo­da użyt­ko­wa­nia. Przy ogra­ni­czo­nym cza­sie moż­na sku­pić się na korzy­sta­niu, a nie uru­cha­mia­niu sauny.

Huum Drop. Ślicz­ny i funkcjonalny.

Po dłuż­szym prze­glą­dzie pie­ców z naj­po­pu­lar­niej­szą Harvią na cze­la, wybór padł na estoń­ski piec Huum Drop, o mocy 9 kW. O ile na sau­nę tej kuba­tu­ry mogło­by wystar­czyć ok 6kW, to zało­ży­łem że moja kon­struk­cja może być „nie­co” nie­szczel­na a szkla­ne drzwi, mimo że ład­nie wyglą­da­ją, jesz­cze doda­dzą swoje. 

Drop wyglą­dał bar­dzo cie­ka­wie, miał dobre opi­nie, do tego kon­struk­cja pozwa­la na zaba­wę z róż­nym rodza­jem pary (mniej lub bar­dziej ostra, zależ­nie od miej­sca polewania).

Ste­row­nik pie­ca – jed­nost­ka głów­na i pod­łą­czo­ny zasi­lacz led. Tro­chę zaba­wy z tym było, szcze­gól­nie jak tem­pe­ra­tu­ra na dwo­rze usztyw­nia kable. 

Piec moż­na pod­łą­czyć do jed­no lub trój­fa­zo­wej insta­la­cji, ale ze wzglę­du na gene­ro­wa­ne obcią­że­nie, sta­now­czo wię­cej sen­su ma trój­fa­zo­wa siła. To prak­tycz­nie jedy­ny etap budo­wy, w któ­rym musia­łem wes­przeć się fachow­cem, szcze­gól­nie że nie mia­łem takiej insta­la­cji i trze­ba była ją od nowa pocią­gnąć z licznika. 

Dość przy­dat­nym roz­wią­za­niem jest zewnętrz­ny ste­row­nik, dzię­ki cze­mu nie trze­ba wcho­dzić do sau­ny żeby go włą­czyć, moż­na go też roz­sze­rzyć o połą­cze­nie zdal­ne, pla­no­wa­nie cza­so­we czy ste­ro­wa­nie światłem.

Kamienie

Kamie­nie Huum w trak­cie mycia, dokład­nie 1/3 zapasu.

Piec Huum to kil­ka­dzie­siąt kilo­gra­mów spe­cjal­nych kamie­ni. War­to się upew­nić, że kupo­wa­ny zestaw je zawie­ra (róż­nie z tym bywa, a te kamie­nie kupo­wa­ne osob­no nie są tanie). Ory­gi­nal­ne kamie­nie są nie­co inne od typo­wych sau­no­wych z ostry­mi kra­wę­dzia­mi (cho­ciaż wg instruk­cji takie też moż­na użyć). War­to też prze­czy­tać instruk­cję użyt­ko­wa­nia, bo są tam dwa mniej oczy­wi­ste procesy:

  • dokład­ne wypłu­ka­nie kamieni
  • pierw­sze, wstęp­ne, nagrza­nie pie­ca z kamie­nia­mi bez pole­wa­nia wodą 

Kamie­nie opłu­ka­łem nie dość dokład­nie, co doda­ło pra­cy z czysz­cze­niem pod­ło­gi po każ­dym uży­ciu z wodą – pył wypłu­ku­je się z reszt­ka­mi wody i lądu­je pod piecem.

Wentylacja

Wlot powie­trza do sau­ny, nie jest zamy­ka­ny tyl­ko zabez­pie­czo­ny od zewnątrz siatką.

Wen­ty­la­cja sau­ny jest nie­zmier­nie istot­na, co potwier­dzi­łem nawet doświad­czal­nie pod­czas pierw­sze­go nagrze­wa­nia. Z zasa­dy potrzeb­ny jest pobór świe­że­go powie­trza (pod lub nad pie­cem) oraz wylot, moż­li­wie naj­da­lej od pie­ca, bli­żej sufitu.

Zasto­so­wa­na wen­ty­la­cja to 3 otwar­te na sta­łe wlo­ty powie­trza pod pie­cem o Φ 40mm i regu­lo­wa­ny wylot po prze­ciw­nej stro­nie o Φ 100mm (w obu przy­pad­kach zabez­pie­czo­ne siat­ką przed owa­da­mi i gryzoniami).

Wylot powie­trza z ane­mo­sta­tem. Prak­tycz­nie cały czas otwar­ty mak­sy­mal­nie, wycho­dzi na to, że „prze­ciąg” tyl­ko poma­ga w grzaniu.

Ruch powie­trza w sau­nie jest waż­ny dla zdro­wia (nikt nie chciał­by zasłab­nąć z bra­ku tle­nu), ale rów­nież dla same­go cie­pła. Cią­gły ruch powie­trza daje wra­że­nie dużo wyż­szej tem­pe­ra­tu­ry i dobrze zro­bio­na wen­ty­la­cja dzia­ła lepiej niż w peł­ni szczel­na sauna.

Do wstęp­ne­go nagrza­nia sau­ny eks­pe­ry­men­tal­nie zamkną­łem pra­wie kom­plet­nie wylot powie­trza (zało­ży­łem, że się szyb­ciej nagrze­je). O ile teza się potwier­dzi­ła, to nie­ste­ty poja­wił się też efekt ubocz­ny – nagrza­ne powie­trze nie chcia­ło wca­le grzecz­nie zostać w środ­ku i zna­la­zło sobie dro­gę wyj­ścia w naj­bliż­szym miej­scu, gdzie była nie­szczel­ność, czy­li w moim przy­pad­ku na łącze­niu desek ze ścia­ną nad pie­cem. Bli­ska odle­głość od pie­ca (o spo­rej mocy) spo­wo­do­wa­ła, że powie­trze zadzia­ła­ło jak opa­lar­ka i i momen­tal­nie przy­dy­mi­ło gór­ną część becz­ki. Nawet nie­wiel­kie otwar­cie ane­mo­sta­tu pozwo­li­ło­by unik­nąć tego pro­ble­mu i nie­po­trzeb­nej pra­cy z papie­rem ściernym. 

Tutaj kolej­na uwa­ga – zewnętrz­na krat­ka zamy­ka­ją­ca wylot powie­trza powin­na być rów­nież drew­nia­na lub meta­lo­wa (komin­ko­wa), pla­sti­ko­wa nie prze­ży­ła nawet jed­nej sesji i się nadtopiła.

Wnętrze

Ław­ka z opar­ciem Aba­chi, sze­ro­kość 57 cm jest wręcz idealna.

Ławeczki

Na potrze­by ławek, oparć i pod­ło­gi wybór padł na deski Aba­chi, jako naj­cie­kaw­sze roz­wią­za­nie dla wnę­trza. Zakup tych desek zosta­wi­łem na sam koniec, bo nie byłem w sta­nie sen­sow­nie zasy­mu­lo­wać ergo­no­micz­ne­go ukła­du całości.

Sta­nę­ło na dwóch ław­kach o sze­ro­ko­ści 57 cm (6 desek i kra­wędź) na wyso­ko­ści ok 50 cm od wyrów­na­nej pod­ło­gi. Pod­ło­ga o sze­ro­ko­ści 70cm sta­no­wią­ca bez­piecz­ne mini­mum dla pieca. 

Do tego doszły podwój­ne opar­cia, któ­re słu­żą też jako moco­wa­nie świa­tła (taśmy led IP65). Na plus – wyglą­da­ją ład­nie i doda­ją uro­ku wnę­trzu, moż­na by z nich jed­nak zre­zy­gno­wać dla reduk­cji kosztów.

Dodatki

Do wypo­sa­że­nia wnę­trza trze­ba dorzu­cić na pew­no cebe­rek z cho­chlę i klep­sy­drę (wedle uzna­nia) do pomia­ru czasu. 

Jako pierw­szy w pro­mo­cji kupi­łem też połą­czo­ny ter­mo­metr z higro­me­trem, ale z per­spek­ty­wy cza­su uwa­żam, że jest to moc­no opcjo­nal­ne w przy­pad­ku pie­ca z elek­tro­nicz­nym ste­ro­wa­niem. Bez sen­su jest obser­wa­cja tem­pe­ra­tu­ry, któ­ra i tak jest utrzy­my­wa­na auto­ma­tycz­nie i do tego rów­nież dostęp­na na zewnątrz na kon­tro­le­rze. Tak samo kwe­stia wil­got­no­ści sau­ny suchej – lepiej to dopa­so­wać do samo­po­czu­cia niż urzą­dze­nia i cyferek… 

Do tego, jak już jest w sau­nie, to dobrze umie­ścić go na podob­nej wyso­ko­ści co ter­mo­metr pie­ca, ina­czej będą moc­no roz­je­cha­ne wskazania.

W pla­nie na przy­szłość mam jesz­cze prze­no­śne opar­cia (przy­dat­ne szcze­gól­nie jeśli korzy­sta­ją z sau­ny wię­cej niż dwie oso­by), ale nie zde­cy­do­wa­łem czy robić je samo­dziel­nie, czy kupić gotowe.

Materiały

Drew­no, o ile nie zazna­czy­łem ina­czej, to świerk skandynawski. 

Zapas drew­na na dwu­me­tro­wą sau­nę, tro­chę tego było do obrobienia.
  • 43 deski stru­ga­ne fre­zo­wa­ne wypu­kło-wklę­słe o dłu­go­ści 600cm (44 x 121, kry­cie 109) – to dało w sumie 60 desek o dłu­go­ści 240 cm, 39 desek o dłu­go­ści 200 cm + 30 desek 120 cm na balię do schła­dza­nia (Puidu­Ko­da)
  • 2 deski stru­ga­ne, 5m, 45x140 (Puidu­Ko­da)
  • 2 deski stru­ga­ne, 5m, 45x290 (Puidu­Ko­da)
  • opa­ska drzwio­wa (Puidu­Ko­da)
  • 25 desek aba­chi 210cm, 28x80 (Sau­ny­Jach)
  • 5 kan­tó­wek stru­ga­nych 300cm, 45x45 (Drew­form)
  • 4 deski stru­ga­ne 250 cm, 19x70 (Drew­form)
  • olej impre­gnu­ją­cy do drew­na, 2,5 litra (Puidu­Ko­da)
  • wkrę­ty tara­so­we nie­rdzew­ne 70mm, 400 sztuk (Leroy Mer­lin)
  • zasi­lacz LED 30W IP67 (Leroy Mer­lin)
  • 5m taśma LED ip65 (Leroy Mer­lin)
  • gont bitu­micz­ny 6 m² (Leroy Mer­lin)
  • gwoź­dzie papia­ki (naj­le­piej nie­rdzew­ne) 300g (Casto­ra­ma)
  • uszczel­ka sili­ko­no­wa taśma (Alle­gro)
  • uszczel­ka sili­ko­no­wa drzwio­wa (Alle­gro)
  • ane­mo­stat (Sau­na Akce­so­ria)
  • zawia­sy do drzwi szkla­nych, 2 sztu­ki (Sau­na Akce­so­ria)
  • uchwyt do drzwi (Sau­na Akce­so­ria)
  • magnes / zatrzask do drzwi, 2 sztu­ki (Oku­cia Onli­ne)

Kil­ka ele­men­tów pro­jek­tu wyma­ga­ło zaan­ga­żo­wa­nia spe­cja­li­stów / kup­na cze­goś gotowego:

  • piec elek­trycz­ny z zewnętrz­nym ste­row­ni­kiem Huum (Sau­ny Onli­ne)
  • taśmy sta­lo­we 2 mm z zapię­cia­mi śru­bo­wy­mi (trud­ny temat, Olx)
  • szkło har­to­wa­ne na drzwi na wymiar (Szklarz24h)
  • klep­sy­dra sau­no­wa i ter­mo­metr / higro­metr sau­no­wy (Sau­ny Onli­ne)
  • ceber z cho­chlą (Sau­ny Onli­ne)

Taśmy sta­lo­we oka­za­ły się bar­dzo dużym wyzwa­niem. Nie uda­ło mi się zlo­ka­li­zo­wać spo­so­bu na samo­dziel­ny zakup małych ilo­ści nie­rdzew­nej taśmy, nie mówiąc już o klam­rach śru­bo­wych, więc musia­łem być zda­ny na bar­dzo nie­licz­ne ofer­ty Olx. Temat sta­now­czo do roz­po­zna­nia dokład­niej­sze­go w przyszłości.

Drzwi szkla­ne moż­na oczy­wi­ście zastą­pić zwy­kły­mi deska­mi, ale efekt szkła robi robo­tę i cie­szę się, że na to się zdecydowałem.

Narzędzia

  • wyrzy­nar­ka
    • brzesz­czot do gru­be­go / twar­de­go drewna
  • fre­zar­ka górnowrzecionowa
  • wkrę­tar­ko-wier­tar­ka
    • tar­cza do szli­fo­wa­nia na rzep
    • bity do wkrę­tów tarasowych
    • otwor­ni­ce do drew­na: 100mm, 40mm
  • pozio­mi­ca
  • dwa 5m pasy transportowe

Czas

Pro­jekt zajął mi dwa week­en­dy plus kil­ka wie­czo­rów. W przy­pad­ku mon­ta­żu fron­tów musia­łem popro­sić o pomoc, to już jest nie do zro­bie­nia sen­sow­nie przez jed­ną oso­bę. Gdy­by za całość zabrać się jak jest cie­plej, na pew­no poszło­by szyb­ciej. W grud­niu cią­gle musia­łem cze­kać aż prze­sta­nie padać, albo w koń­cu się zro­bi powy­żej 5 stop­ni. Myślę, że sie­dem dni latem to był­by dobry czas, żeby się za bar­dzo nie prze­mę­czyć i zro­bić to dobrze. Trze­ba też zało­żyć eks­tra czas na nie­zbęd­ne kom­po­nen­ty – w moim przy­pad­ku szkla­ne drzwi na wymiar i sta­lo­we opa­ski do beczki.

Czy całość wyszła taniej niż. „goto­wiec”? Tak i nie. W budże­cie naj­tań­szej goto­wej sau­ny uda­ło mi się zbu­do­wać cał­kiem faj­ny pro­jekt na dużo lep­szych mate­ria­łach plus dopo­sa­żyć gara­żo­wy warsz­tat w nowe narzę­dzia. Cały czas poświę­co­ny na budo­wę był ogrom­nie war­to­ścio­wy, nie tyl­ko w kwe­stii wie­dzy o tech­no­lo­giach i mate­ria­łach, ale też o samej histo­rii saun, zwy­cza­jach i dobrych praktykach.

Pole­cam każ­de­mu taką przy­go­dę, cho­ciaż lepiej wybrać bar­dziej przy­ja­zną porę roku na pierw­szy raz…

  • zło­żo­na becz­ka goto­wa na niepogodę
  • zaba­wy z frezarką
  • frez + opa­lar­ka + olej
  • Hüva leili! Moż­na saunować!
Kategorie
bieganie

Atacama Crossing 2019 – 16 minut filmowego podsumowania

Kategorie
bieganie

Racing the Planet: Atacama Crossing 2019

Cie­ka­we, że o Ata­ca­ma Cros­sing usły­sza­łem pod­czas jego pierw­szej edy­cji, jakoś w jesz­cze w 2004 roku. Mimo star­tów w raj­dach przy­go­do­wych, nie wyda­wa­ło mi się bar­dzo real­ne samo bie­ga­nie 250 km, do tego po pusty­ni. Musia­ło minąć aż 14 lat do cza­su, kie­dy się na to zde­cy­do­wa­łem. Pomysł, co praw­da,  „zatwier­dził” się nie­co wcze­śniej, pod­czas dużo krót­sze­go 3 dnio­we­go bie­gu po Gobi (bez rywa­li­za­cji). Wte­dy real­nie zda­łem sobie spra­wę, że chy­ba jestem goto­wy na poważ­niej­szy start. 

Namib Race 2018 (wte­dy jesz­cze pod mylą­cą nazwą Saha­ra Race) był pierw­szy, głów­nie dla­te­go że to był naj­bliż­szy start w momen­cie podej­mo­wa­nia decy­zji o star­cie w 4 Deserts. Doce­lo­wo jed­nak byłem od począt­ku pewien, że to Ata­ca­ma jest tym jedy­nym, naj­bar­dziej ocze­ki­wa­nym star­tem, cha­rak­te­ry­stycz­na jasz­czur­ka na meda­lu cho­dzi­ła za mną przez te wszyst­kie lata. Nie wiem w sumie dla­cze­go, wie­le miejsc jest pięk­nych, trud­ność w sumie zale­ży od skła­do­wych tre­nin­gu, dystan­su i pręd­ko­ści, a w tej mitycz­nej dla mnie Ata­ca­mie było jed­nak coś wyjątkowego.

Jak praw­dzi­wa Ata­ca­ma prze­ży­ła zde­rze­nie z rze­czy­wi­sto­ścią? W skró­cie – war­to było cze­kać te kil­ka­na­ście lat. Cała magia, któ­rej ocze­ki­wa­łem dzia­ła się napraw­dę… Nie powiem, że było naj­pięk­niej czy naj­trud­niej, ale na pew­no odpo­wied­nio wyjąt­ko­wo. O tej porze roku (wio­sna), nie jest jesz­cze kosz­mar­nie gorą­co, choć już wystar­cza­ja­co żeby spiec na skwar­kę nie­przy­zwy­cza­jo­nych. Za to słyn­na suchość powie­trza („naj­such­sze miej­sce na Zie­mi”) daje się kon­kret­nie odczuć – przez całe dzie­sięć dni poby­tu krew w nosie sta­ła się stan­dar­dem, bie­ga­jąc nie ma jak się spo­cić, wszyst­ko paru­je pra­wie natych­miast. Wyso­kość daje się w pewien spo­sób odczuć, szcze­gól­nie takie­mu miesz­kań­co­wi nizin, jak ja. Niby to tyl­ko 2500–3300 m n.p.m, a jed­nak sytu­acja się kom­pli­ku­je kie­dy połą­czy­my to ze spo­rym wysił­kiem, upa­łem i dość wyma­ga­ją­cą nawierzchnią.

Widok na stro­nę Boli­wij­ską z wul­ka­nu Toco, 5600 m. n.p.m.

Moja akli­ma­ty­za­cja była dość spe­cy­ficz­na, ale też nie mia­lem na nią zbyt wie­le cza­su. Licząc tro­chę na moje zazwy­czaj nie­złe tem­po akli­ma­ty­za­cji, wybra­łem się pierw­sze­go dnia po przy­lo­cie na nie­ak­tyw­ny wul­kan Toco, 5600 m n.p.m. Wej­ście jest o tyle spe­cy­ficz­ne, że punk star­to­wy jest na wys. ok 5000 m, czy­li do szczy­tu „tyl­ko” 600 m w pio­nie. Te kil­ka­set metrów to jed­nak nadal ok 2.5 godzi­ny pod­cho­dze­nia. Tu szcze­gól­nie cie­szę się z tego żół­wie­go tem­pa narzu­co­ne­go przez prze­wod­ni­ka dla całej gru­py (6 osób), bo zna­jąc sie­bie spró­bo­wał­bym tam naprzeć szyb­ciej, a to chy­ba nie skoń­czy­ło­by się za dobrze. Powol­ne wcho­dze­nie oka­za­ło się w koń­co­wej par­tii cał­kiem cięż­kie, od 5400 sta­now­czo zaczą­łem w gło­wie czuć gdzie jestem, a bio­rąc pod uwa­gę pory­wi­sty wiatr i ‑1C, oka­za­ło się to spo­rym wyzwa­niem. Po kil­ku­na­stu minu­tach na wierz­choł­ku i wymar­z­nię­ciu na kość, zaczę­li­śmy zej­ście. O ile pod­czas wej­ścia czu­łem wyso­kość, to na zej­ściu bar­dziej „pły­wa­łem” i mia­łem lek­ki odlot, w sumie cie­ka­wy efekt, ale na pew­no nie­bez­piecz­ny, bo nie mia­łem takiej czuj­no­ści jak nor­mal­nie. W sumie jed­nak było nie­źle i od 5300 znów mogłem nawet sobie pod­bie­gać w dół piar­ży­ska i po ok godzi­nie byłem przy aucie.

Wie­czór jesz­cze przy­niósł ból gło­wy, ale prze­szedł po spa­ce­rze po San Pedro i w sumie było to nie­wiel­ką ceną za połą­cze­nie akli­ma­ty­za­cji i zwie­dze­nia cie­ka­wej gór­ki. Tu pew­na uwa­ga: nie pole­cam takie­go star­tu akli­ma­ty­za­cji niko­mu, kto nie wie jak reagu­je na wyso­kość, to nie jest naj­mą­drzej­szy pomysł. Sam byłem goto­wy się wyco­fać w razie oznak problemów.

Nie­sa­mo­wi­ta rzeź­ba tere­nu, widok ze ścież­ki tury­stycz­nej w pobli­żu ruin Puka­rá de Quitor

Do akli­ma­ty­za­cji doło­ży­łem jesz­cze w kolej­nych dniach tro­chę cho­dze­nia po 2700 (pobli­skie inka­skie ruiny, spa­cer z San Pedro) i 3300 (doli­na kak­tu­sów, tu już trze­ba były doje­chać autem) i pod wzglę­dem wyso­ko­ści czu­łem się w mia­rę goto­wy, po tych kil­ku dniach bieg po oko­li­cach mia­stecz­ka nie był już pro­ble­mem – prze­te­sto­wa­łem to w piąt­ko­wy pora­nek wbie­gnię­ciem na pobli­ski pagó­rek, żeby pofo­to­gra­fo­wać wschód słońca. 

W doli­nie kak­tu­sów zro­bi­łem też krót­ki test susze­nia butów na nogach po bro­dze­niu w poto­ku, pod­czas któ­re­go wyszła jedy­na wada nowych speedcross’ów 5 Salo­mo­na – sta­now­czo nawet w suchej i gorą­cej pogo­dzie Ata­ca­my nie schną na nogach tak szyb­ko, jak bym sobie tego życzył. O ile pod każ­dym innym wzglę­dem, to ide­al­ny pustyn­ny but, to schnię­cie mnie mar­twi­ło, co potwier­dzi­ło się jesz­cze pod­czas same­go star­tu. Dra­ma­tu nie było, ale gdy­by dało się jakoś jesz­cze roz­wią­zać ten pro­blem bez tra­ce­nia „pia­skosz­czel­no­ści” tego buta, to był­bym w nim już zako­cha­ny na zawsze.

Zawartość ple­ca­ka Ata­ca­ma Cros­sing, 7.7 kg

Naj­cie­kaw­sza spra­wa wyszła jed­nak pod­czas piąt­ko­we­go porząd­ko­wa­nia sprzę­tu star­to­we­go. W poprzed­nim roku, w Nami­bii, zapo­mnia­łem zabrać ze sobą cie­płą czap­kę, któ­ra jest w wyka­zie obo­wiąz­ko­we­go wypo­sa­że­nia, przez co musia­łem coś kom­bi­no­wać na miej­scu. Na ten rok się przy­go­to­wa­łem, nie dość że kupi­łem sobie super lek­ką i cie­płą czap­kę Buff’a, to jesz­cze wzią­łem dru­gą, sta­rą, jako zapas na wszel­ki wypa­dek. Tak przy­go­to­wa­ny, nie mar­twi­łem się o bra­ki sprzętowe.

Cie­pła, spor­to­wa, czapka

Pod­czas pako­wa­nia oka­za­ło się jed­nak, że gdzieś stra­ci­łem nie tyle głów­ną czap­kę, co obie. Do teraz nie mam poję­cia jak, bo o ile Buf­fa mia­łem na wul­ka­nie i mogłem zgu­bić gdzieś przy wsiadaniu/wysiadaniu z auta, to zapas leżał cały czas w głów­nej tor­bie. Tym­cza­sem, „wypa­ro­wa­ły” obie. Trzy­krot­ne prze­szu­ka­nie całe­go baga­żu nic nie dało, przez moment roz­wa­ża­łem nawet zło­że­nie na sie­bie same­go dono­su do lokal­nej poli­cji, żeby zała­pać się na solid­ną rewi­zję… Pomy­słu jed­nak nie zre­ali­zo­wa­łem, za to w listę sprzę­tu włą­czy­łem cie­płą weł­nia­ną czap­kę z lamą kupio­ną dla dzie­ci na pamiąt­kę, w sumie nie była dużo cięż­sza od moich tech­nicz­nych zaba­wek, za to oka­za­ła się bar­dzo cie­pła i przy­dat­na pod­czas pierw­szej zim­nej nocy w obo­zie na wys. 3300 m.

Cze­go ocze­ki­wa­łem od tego star­tu? Po 11 miej­scu w Nami­bii mia­łem nie­śmia­łą nadzie­ję na coś podob­ne­go w Ata­ca­mie, ale też liczy­łem się z cięż­ką prze­pra­wą i wal­ką o samo ukoń­cze­nie. Raczej zakła­da­łem, że jestem przy­go­to­wa­ny tak dobrze, jak do Nami­bii – kon­tu­zje męczą­ce mnie od roku na to nie bar­dzo pozwo­li­ły. Tym­cza­sem, odpo­czy­nek i luź­ny tre­ning oka­za­ły się, jak to czę­sto bywa, lep­szy od prze­tre­no­wa­nia, dzię­ki cze­mu uda­ło się skoń­czyć w pierw­szej dzie­siąt­ce, a tego się raczej nie spo­dzie­wa­łem. Trze­ba jed­nak szcze­rze przy­znać, że dzie­li­ły mnie minu­ty od kole­gów na sąsied­nich miej­scach, więc o koń­co­wym wyni­ku decy­do­wa­ły deta­le, ale też tro­chę szczęścia.

Jak wyglą­dał wyścig dzień po dniu? Tu posłu­żę się wia­do­mo­ścia­mi z tra­sy, wysy­ła­ny­mi do żony na bie­żą­co. Odda­ją w mia­rę dobrze i sytu­acje i emo­cje pod­czas każ­de­go etapu.

Poszcze­gól­ne odcin­ki: Etap 1 / Etap 2 / Etap 3 / Etap 4 / Etap 5

Co dalej? Co jakiś czas ktoś mnie pyta czy będę kon­ty­nu­ował cykl 4 Pustyń – na chwi­lę obec­ną nie, ale kto wie, może do tego wró­cę w przy­szło­ści. Na razie cho­dzi mi po gło­wie powrót do Adven­tu­re Racing, może też jakieś inne bie­gi w nie­zwy­kłych miej­scach (dżun­gla kusi…). Naj­bliż­szy plan to na pew­no kil­ku­ty­go­dnio­wa rege­ne­ra­cja i przy­go­to­wa­nie do star­tu w swim­run na Lan­za­ro­te – muszę dopil­no­wać pły­wa­nia, bo o bieg się chwi­lo­wo nie boję, ten tre­ning jed­nak cał­kiem dobrze się wpa­so­wu­je w rege­ne­ra­cję po Atacamie…

Kategorie
bieganie

Listy z Atacamy: Odcinek 5

Dzień 5 to czas naj­dłuż­sze­go odcin­ka – 80 km. Oba­wia­łem się go zarów­no przez brak tre­nin­gu jak i cież­kie doświad­cze­nia z Nami­bii. Na star­cie czu­łem, że to nie mój naj­lep­szy dzień. Pew­nie przez te oba­wy i doku­cza­ją­ce plecy…

Począ­tek był dość trud­ny, przez sło­ne bagna (połą­cze­nie sol­nych pól z pod­mo­kłym tere­nem). Tam jesz­cze trzy­ma­łem się w mia­rę czo­łów­ki. Nie­ste­ty, z koń­cem bagien opu­ści­ła mnie też moc do bie­gu. Robi­ło się coraz bar­dziej gorą­co i każ­da pró­ba pod­bie­gu koń­czy­ła się po kil­ku kro­kach tęt­nem poza jakim­kol­wiek zakre­sem i bra­kiem odde­chu. Odpu­ści­łem tę nie­rów­ną wal­kę i prze­sze­dłem do szyb­kie­go mar­szu z kij­ka­mi. Tere­ny tego mar­szu były naj­bar­dziej pustyn­ne z dotych­cza­so­wych. Pła­sko­wy­że oto­czo­ne postrzę­pio­ny­mi góra­mi, pory­wi­sty wiatr w nos pod­no­szą­cy pia­sek w mini burze pisko­we. Wiatr wysu­szał bar­dziej niż słoń­ce, trze­ba było co chwi­la prze­płu­ki­wać usta, żeby nie wyschły na wiór. Było cież­ko. Pogo­da na zmia­nę, albo pie­kar­nik, albo wiatr i do tego per­spek­ty­wa, że potrwa to wie­ki ponie­waż nie mogę biec…

Tra­sa była w mia­rę pła­ska, z jed­ną wiel­ką wydmą po dro­dze i ostat­nim podej­ściem. Dru­ga poło­wa to szu­tro­wa dro­ga pod Księ­ży­co­wą Doli­nę (jed­na z atrak­cji tury­stycz­nych w oko­li­cy). Łącz­nie kil­ka­set metrów w górę i dół. Księ­ży­co­wa Doli­na zgra­ła się z ochło­dze­niem (ok godz. 17) i nagle zaczę­ły wra­cać mi siły do bie­gu, jak­by ktoś prze­łą­czył jakiś bez­piecz­nik. Ostat­nie kil­ka­na­ście kilo­me­trów mogłem znów biec, do tego w mia­rę nor­mal­nym tem­pem i tro­chę odro­bić czas mar­szu. Bie­gło się dobrze, kon­wer­su­jąc przez kil­ka kilo­me­trów z prze­mi­łym Fran­cu­zem o jego restau­ra­cji w Pary­żu gdzie mamy wpaść na ośmior­ni­ce… Tu wspo­mnę tyl­ko, że po 5 dniach bie­ga­nia na pacz­ko­wa­nym jedze­niu, tema­ty restau­ra­cyj­ne są naj­częst­szy­mi w obo­zo­wych rozmowach.

Oka­za­ło się, że część z ludzi na przo­dzie wykoń­czy­ła się w upa­le i, ku moje­mu peł­ne­mu zasko­cze­niu, na tych ostat­nich km prze­sko­czy­łem jesz­cze kil­ka pozy­cji, koń­cząc po 12 godz. 22 min na 14 miej­scu oraz utrzy­mu­jąc 8 miej­sce w kla­sy­fi­ka­cji gene­ral­nej. Nie spo­dzie­wa­łem się tego, bio­rąc pod uwa­gę moc­ną wal­kę o prze­trwa­nie mie­dzy 20 a 60 km. Spo­koj­ne tem­po jed­nak się w mia­rę opła­ci­ło. Nie dotar­łem szyb­ko, ale bez dra­ma­tycz­nych incydentów.

Cie­ka­wie spraw­dzi­ła sie nowa die­ta na cały dzień – przy­go­to­wa­łem sobie jajecz­ni­cę po mek­sy­kań­sku i pod­ja­da­łem na zim­no na punk­tach. Oprócz tego wore­czek orze­chów z rodzyn­ka­mi i do tego w poło­wie zro­bi­łem szyb­ko gaspac­cio, a kil­ka­na­scie km potem owo­co­wy smo­othie. Dopie­ro na ostat­nich km doło­ży­łem jeden żel, żeby bie­gu star­czy­ło do mety. Krót­ko mówiąc, cał­kiem nor­mal­na dzien­na die­ta, nie wywra­ca­ją­ca żołąd­ka do góry noga­mi w upa­le i łatwiej przy­swa­jal­na niż bato­ny i żele. „Lyofo­od” jak zwy­kle dało radę.

Dzień 6 to dzień odpo­czyn­ku, moment na poga­da­nie z resz­tą zawod­ni­ków, zale­cze­nie pęche­rzy na nogach i innych pro­ble­mów (u mnie ple­ców). Ranek nie był łatwy, ale teraz o 16 ple­cy dzia­ła­ją na tyle dobrze, że nie boję się aż tak bar­dzo jutrzej­szych 13 km. Teo­re­tycz­nie to for­mal­ność, run­da hono­ro­wa do San Pedro, ale róż­ni­ce mie­dzy miej­sca­mi są tak małe, że pew­nie dam z sie­bie spo­ro, żeby spró­bo­wać utrzy­mać się tego, gdzie jestem, więc nie prze­ry­waj­cie trzy­mać kciu­ków, przy­da się.

Kategorie
bieganie

Listy z Atacamy: Odcinek 4

Kolej­ny dzień za mną, tym razem 44 km w dość trud­nym tere­nie. 6,5 godzi­ny dało mi dzi­siaj 9 miej­sce, ale wypo­czy­nek to nie był. Start bar­dzo ład­ny pod górę, spo­ro pia­chu i stro­my zbieg do rze­ki – zno­wu mokre buty. O tyle war­to było je pomo­czyć, że tra­sa bie­gła nie­sa­mo­wi­tym kanio­nem, z kawał­kiem pod wodo­spa­dem. Nie­ste­ty, po tym odcin­ku zaczę­ło sie już prze­dzie­ra­nie przez sol­ne rów­ni­ny, o któ­rych pisa­łem wcze­śniej – biec się nie da, wyła­mu­je kost­ki i tnie buty. Do tego wiatr przy­cichł i zro­bi­ła się kon­kret­na „patel­nia” (część zapa­so­wej wody lądo­wa­ła co chwi­lę na moim kar­ku). 13 km takiej zaba­wy cał­kiem nie­źle daje w kość. Naj­gor­szy dla mnie był jed­nak kolej­ny etap – 11 km naj­pierw dro­gą piasz­czy­sta, potem asfal­tem. Cały czas na hory­zon­cie za sobą widzia­łem kolej­ne­go zawod­ni­ka, więc żal było odpu­ścić… Tro­chę się tym truch­ta­niem do mety zmęczyłem. 

Teraz czas na wyżer­kę z „lyofo­od” – dzi­siaj nawet deser był. Wszyst­ko, żeby zebrać siły na jutrzej­szy decy­du­ją­cy etap – 80 km. To będzie dłu­ga dro­ga, więc kolej­ne­go wia­do­mo­ści będę słał raczej dopie­ro w pią­tek, jak doj­dę do siebie.

Kategorie
bieganie

Listy z Atacamy: Odcinek 3

Dzień 3 nie był łatwy, tak jak się spo­dzie­wa­łem… Na moją nie­ko­rzyść zadzia­ła­ły chmu­ry, wszy­scy bie­ga­cze się roz­pę­dzi­li i nic ich za bar­dzo nie blo­ko­wa­ło, nawet upał. Dużo bie­ga­nia po pła­skim, nawet spo­ry kawa­łek asfal­tu. To mnie pod­ku­si­ło, żeby zmie­nić tak­ty­kę i pobiec pierw­sze 20 km bez przerw, za co zapła­ci­łem póź­niej w trud­niej­szym tere­nie. Nie mia­łem siły tam solid­nie pobiec i kil­ka osób mnie doszło. Ten trud­niej­szy teren to takie sol­ne kala­fio­ry (coś w rodza­ju sol­ne­go bło­ta, mokro-suche­go), raz twar­de, raz mięk­kie i trze­ba bar­dzo czuj­nie się po nich poru­szać, do tego tro­che twar­dych krza­czo­rów. Ogól­nie jed­nak lepiej się bie­gnie niż idzie (jak jest siła na bieg). Po kala­fio­rach przy­szła pora na wydmy z pia­chem po kost­ki. Tu też nie­któ­rzy bie­gli, ja raczej tyl­ko jak było kon­kret­niej z gór­ki. Finisz do obo­zu, to wbrew pozo­rom, dość faj­ny odci­nek. Widać z dale­ka obóz, ale przed nim jesz­cze 3 lub 4 piasz­czy­ste doli­ny do zbie­gnię­cia i wbie­gnię­cia, w tym jeden z rze­ką podob­ną do wczorajszej.

Ogól­nie to raczej nie był mój ulu­bio­ny dzień. Spo­ro sił kosz­to­wa­ło mnie dotar­cie na 10 miej­scu. Jutro ma być bar­dzo trud­no (pola sol­ne). Liczę, że to mi wyha­mu­je te bie­go­we „stru­sie pędzi­wia­try”, a ja będę trzy­mał się z powro­tem oszczęd­ne­go pla­nu. Zoba­czy­my jak to zadziała.

Nowe dania się spraw­dza­ją! Zim­ne gaspa­chio od „lyofo­od” to dzie­ło sztu­ki. Aż żału­ję, że nie mam go na każ­dy dzień. Ze sprzę­tu nic się na razie nie roz­pa­dło (odpu­kać!), a pęche­rze mnie w mia­rę oszczę­dza­ją – jakieś dro­bia­zgi na pal­cach po wczo­raj­szych wod­no-pia­sko­wych zaba­wach nie są na szczę­ście zbyt problematyczne.

Kategorie
bieganie

Listy z Atacamy: Odcinek 2

Dzień 2 to spo­ro cie­plej­sza noc, ok 5–6 stop­ni. To już zupeł­nie cie­pło na mój śpi­wór, rano też jest cał­kiem zno­śnie przed star­tem. Dzi­siaj była bar­dzo cie­ka­wa tra­sa, po szyb­kim począt­ku, od 7 km zaczął się wąski kanion rze­ki San Pedro (Slot Cany­ons). Rwą­ca woda z top­nie­ją­ce­go na wul­ka­nach śnie­gu mro­zi­ła nogi, a bie­gli­śmy w tej wodzie kil­ka kilo­me­trów… taki swim­run tro­chę bo wcho­dzi­li­śmy i wycho­dzi­li­śmy z tej rze­ki wie­le razy po ska­łach, a jak ktoś nie tra­fił w pły­ci­znę to mógł cały dać nura (co cie­ka­we kil­ku oso­bom się to przytrafiło).

Po wyj­ściu z kanio­nu roz­po­czę­ła się wspi­nacz­ka sta­rą dro­gą Inków do tune­lu pod prze­łę­czą, świet­ne wido­ki i zero bie­gu, było za stro­mo. Z prze­łę­czy wyszli­śmy na gigan­tycz­ną „ska­ło-wydmę”, po któ­rej bie­gli­śmy kolej­ne kil­ka km. Na koniec wydmy wisien­ka na tor­cie – zbieg w dro­bym wydmo­wym pia­sku kil­ka­dzie­siąt metrów w pio­nie. Nor­mal­nie tutaj na takich wydmach moż­na jeź­dzić na sand­bo­ar­dzie (snow­bo­ard zwy­kly w sumie), taka lokal­na atrakcja.

Po zbie­gu z wydmy roz­po­cze­ła sie ostat­nia sek­cja, otwar­ta pusty­nia. Tro­chę bie­gu, tro­chę spę­ka­nych błot­nych sol­nych momen­tów, ogól­nie cież­ko bo wszyst­ko bar­dzo nagrza­ne i buty zaczę­ły tro­chę doskwie­rać. Na szczę­ście, to było tyl­ko ostat­nie 11 km. Ku moje­mu zasko­cze­niu, poja­wi­łem się na mecie jako 6.

Jutro kolej­ne 39 km, tym razem raczej bar­dziej pła­sko, za to spo­ro pia­sku… Naj­le­piej radzę sobie tam, gdzie jest zbyt trud­no żeby biec. Na pro­stych bie­go­wych kawał­kach idzie sła­bo, wycho­dzi brak odpo­wied­nie­go tre­nin­gu bie­go­we­go. Krót­ko mówiąc, jak za sta­rych raj­do­wych cza­sów, im gorzej tym lepiej… Dzień poka­że do jakiej kate­go­rii go zaliczyć.

Głów­ne utrud­nie­nie na jakie muszę uwa­żać to upał. Nie jestem do nie­go zbyt przy­zwy­cza­jo­ny i pamie­tam co było w Nami­bii. Na razie jest ok, bo 40 km eta­py koń­czę ok godzi­ny 13, jesz­cze przed naj­więk­szym skwa­rem. Za to 80km w czwar­tek pozwo­li doświad­czyć go w całej oka­za­ło­ści. Na szczę­ście w czwar­tek ple­cak będzie już dużo lżej­szy, a kil­ka dni bie­ga­nia pozwo­li­ło się nie­co przy­zwy­cza­ić do pogody.

Kategorie
bieganie

Listy z Atacamy: Odcinek 1

Dzień 1 za nami. Pierw­sza noc była zim­na zgod­nie z zapo­wie­dzia­mi (-1C), ale nie było aż tak źle. Śpi­wór na tyle daje radę, ze dało sie spać w krót­kich spoden­kach i koszul­ce. Tro­chę bar­dziej pro­ble­ma­tycz­ne były wyciecz­ki do ubi­ka­cji, tro­chę to wyzwa­nie, żeby wyjść z cie­płe­go śpi­wo­ra i iść w zim­no w krót­kich spodenkach…

Start rano był moc­no chłod­ny. Rękaw­ki się przy­da­ły, jak też póź­niej w upa­le dość dobrze chro­ni­ły przed słoń­cem. Dzi­siej­szy dzień to tro­chę spraw­dze­nie, co jak dzia­ła, więc tym bar­dziej się cie­szę z 11 miej­sca. Taka tro­chę kon­ty­nu­acja zeszłe­go roku… 

Przy oka­zji wyszło kil­ka rze­czy do popra­wy, np. rur­ki bute­lek są za dłu­gie w tak zapa­ko­wa­nym ple­ca­ku i cały dzień obi­ja­ły mnie po uszach. Teraz je skró­ci­łem i zoba­czy­my jutro jak zadzia­ła­ją. Musia­łem też nad­ro­bić kil­ka­set metrów w poszu­ki­wa­niu szmat­ki od czap­ki przy­kry­wa­ją­cej kark (dzia­ła świet­nie, tyl­ko trze­ba się nauczyć jak ją porząd­nie moco­wać), zwia­ło mi to z gło­wy i zauwa­ży­łem dopie­ro kil­ka minut póź­niej. Musia­łem się wra­cać i od nowa wła­zić na wzgó­rze. Bio­rąc pod uwa­gę nie­wiel­ką róż­ni­cę cza­so­wą na mecie, kosz­to­wa­ło mnie to chy­ba 8 miej­sce. Jak zdro­wie dopi­sze i nie będę nic wię­cej gubił to powin­no być dobrze. 

Jest na pew­no moc­no gorą­co, więc będę uwa­żał, żeby nie powtó­rzyć błę­du z Nami­bii i się nie zago­to­wać. Jutro 38km, z kil­ko­ma km w rze­ce, trzy­maj­cie kciuki!

Kategorie
bieganie

Co łączy Atacama Crossing z Psychiatrią Dzieci i Młodzieży?

Zanim odpo­wiem na tytu­ło­we pyta­nie, potrze­ba będzie nie­co wprowadzenia.

Pustyn­ne bie­gi zawsze były i są dla mnie czymś wyjąt­ko­wym. Czy to chiń­skie Gobi, afry­kań­ski Namib czy ame­ry­kań­ski Moja­ve, wszę­dzie czu­ję się przez moment (godzi­nę, dzień, tydzień?) jak w innym świe­cie. Słoń­ce, pył i prze­strzeń to jakaś dziw­na kom­bi­na­cja, któ­ra potę­gu­je pro­duk­cję endorfin…

Bieg po pusty­ni Ata­ca­ma cho­dził mi po gło­wie prak­tycz­nie od pierw­sze­go momen­tu, kie­dy ujrza­łem jasz­czur­kę z logo­ty­pu jakieś 15 lat temu, jesz­cze w ostat­nich latach moich star­tów w adven­tu­re racing Wystar­cza­ją­co dłu­go, żeby się wresz­cie za to zabrać. Za 41 dni, jak oko­licz­no­ści pozwo­lą, sta­nę na star­cie kolej­ne­go 250-kilo­me­tro­we­go biegu. 

Ten bieg to jesz­cze wie­le pytań – jak uda mi się zaakli­ma­ty­zo­wać do star­tu na +3000 m, jak bar­dzo uda mi się zejść z wagą ple­ca­ka, czy stra­te­gia bie­gu z Nami­bii zadzia­ła też na Ata­ca­mie? Jak zare­agu­ję na bar­dziej eks­tre­mal­ne tem­pe­ra­tu­ry (Ata­ca­ma ma więk­szą dobo­wą roz­pię­tość tem­pe­ra­tur)? Czy zdro­wie nie odmó­wi mi posłu­szeń­stwa po zeszło­rocz­nych kontuzjach?

Jak to wszyt­ko wpa­so­wać w pra­cę, życie rodzin­ne? Wrze­sień to start szko­ły dzie­cia­ków (pierw­sza kla­sa bliź­nia­ków!), jeden z naj­bar­dziej zwa­rio­wa­nych mie­się­cy w moim zawo­do­wym roku (Meet Magen­to!) i do tego jesz­cze milion innych tema­tów. Jak bar­dzo będę w sta­nie połą­czyć inten­syw­ną pra­cę z przy­go­to­wa­niem do star­tu jest ogrom­ną niewiadomą…

W sumie im bar­dziej o tym myślę, tym wię­cej pytań się poja­wia. Może to jest wła­śnie ta przy­go­da, któ­ra cią­gnie mnie na tę pusty­nię? Gdy­by tych pytań nie było, czy był­by sens jechać tam „tyl­ko” po rywalizację? 

Pyta­nia jed­nak są, czy­li jest też spo­re wyzwa­nie i emo­cje dla kibi­ców. Mimo tego, że to już dru­ga „star­to­wa” pusty­nia, nadal celem głów­nym będzie dotrzeć w cało­ści i zdro­wiu do mety, a celem uzu­peł­nia­ją­cym zro­bić to na tyle szyb­ko, żeby się za dużo nie męczyć i wię­cej odpo­czy­wać 🙂 W zeszłym roku, stra­te­gia kon­se­kwent­ne­go „prze­trwa­nia” oka­za­ła się nad wyraz sku­tecz­na, zlą­do­wa­łem na mecie jako 11 zawodnik…

Poprzed­ni start pomógł uzbie­rać tro­chę pie­nię­dzy na Sto­wa­rzy­sze­nie na Rzecz Osób z Auty­zmem Pro Futu­ro w pro­jek­cie 4deserts4autism, więc w tym roku chciał­bym jesz­cze lepiej wyko­rzy­stać Wasze zain­te­re­so­wa­ni i pro­jek­tem Ata­ca­ma prze­bić poprzed­nią akcję!

Wasze wspar­cie men­tal­ne nie tyl­ko pomo­że mi dotrzeć do mety, ale przede wszyst­kim finan­so­wo może­my roz­wią­zać kil­ka pro­ble­mów Sto­wa­rzy­sze­nia na Rzecz Wspie­ra­nia Psy­chia­trii Dzie­ci i Mło­dzie­ży Vis-a-Vis oraz oczy­wi­ście zwięk­szyć świa­do­mość spo­łecz­ną problemu.

Pro­blem tym­cza­sem jest napraw­dę spory.

Pol­ska psy­chia­tria dzie­ci i mło­dzie­ży jest ogrom­nie nie­do­fi­nan­so­wa­na, pra­cow­ni­cy szpi­ta­li muszą wal­czyć o każ­dy grosz w celu zapew­nie­nia sen­sow­nych warun­ków dla mło­dych pacjen­tów, brak odpo­wied­niej pro­fi­lak­ty­ki i świa­do­mo­ści spo­łecz­nej. Mówi o tym rzecz­nik praw dziecka:

Mamy zapaść w psy­chia­trii dzie­ci i mło­dzie­ży – sytu­acja wyma­ga nie tyl­ko dzia­łań dłu­go­fa­lo­wych i na przy­szłość, ale dzia­łań natych­mia­sto­wych, na tu i teraz (brpd.gov.pl/aktualnosc…),

piszą też media:

Brak sen­sow­ne­go sys­te­mu, prze­peł­nio­ne oddzia­ły szpi­tal­ne, brak per­so­ne­lu. Psy­chia­tria dzie­ci i mło­dzie­ży od lat nie może wydo­być się z kry­zy­su. Mło­dzi pacjen­ci i ich rodzi­ce są w dra­ma­tycz­nym poło­że­niu. (polityka.pl/tygodnikpo…),

z powo­du bra­ku leka­rzy cza­so­wo zamy­ka­my oddział dzie­cię­cy w Józe­fo­wie – przy­zna­je Michał Stel­mań­ski, pre­zes Mazo­wiec­kie­go Cen­trum Neu­rop­sy­chia­trii, pod któ­re pod­le­ga szpi­tal w Józe­fo­wie. Funk­cjo­nu­je tam jesz­cze oddział mło­dzie­żo­wy. Nie wia­do­mo, jak dłu­go, gdyż tak­że jest prze­peł­nio­ny i nie­licz­ny per­so­nel pra­cu­je w skraj­nie trud­nych warun­kach. (dziennik.pl/amp/587171…)

Pod­su­mo­wu­jąc: celem zbiór­ki Pro­jekt Ata­ca­ma jest wspar­cie Sto­wa­rzy­sze­nia na Rzecz Wspie­ra­nia Psy­chia­trii Dzie­ci i Mło­dzie­ży Vis-a-Vis (facebook.com/pg/UMP.Poz…, KRS 0000693807), któ­re­go misją jest popra­wa warun­ków lecze­nia dzie­ci oraz mło­dzie­ży z zabu­rze­nia­mi oraz cho­ro­ba­mi psy­chicz­ny­mi, zgod­ne­go z naj­wyż­szy­mi stan­dar­da­mi, poprzez wspie­ra­nie Kli­ni­ki Psy­chia­trii Dzie­ci i Mło­dzie­ży UM w Pozna­niu.

Zbiór­ka tym razem będzie popro­wa­dzo­na w ser­wi­sie Pomagam.pl, sam Face­bo­ok o ile dzia­łał był łatwy w usta­wie­niu i tani (nie pobie­ra pro­wi­zji od wpłat), to miał spo­ro ogra­ni­czeń. Liczę, że nowy spo­sób będzie jesz­cze wygod­niej­szy i pozwo­li dotrzeć do o wie­le więk­szej licz­by osób. Zbiór­ka i wię­cej infor­ma­cji o niej, są dostęp­ne pod adre­sem https://pomagam.pl/vis-a-vis/ , dołączajcie!

Kategorie
bieganie na szlaku sprzęt swimrun

Hol domowej roboty do swimrun

Hol to cał­kiem przy­dat­ny gadżet w swim­run. Moż­na kupić goto­wy w wie­lu róż­nych warian­tach, ale moż­na też na począ­tek zro­bić swój, kosz­tu­je nie­wie­le i zaj­mu­je ok 15min plus wyciecz­ka do sklepu.

Co potrze­bu­je­my? Gene­ral­nie Deca­th­lon i Bri­co­man zała­twi­ły sprawę:

  1. Guma / expan­der. Kolo­ro­wą od ręki mie­li w Pozna­niu jedy­nie w Bri­co­man, więc tam naby­łem 3.5m nie­bie­skiej lin­ki 6mm
  2. Pacz­ka 10cm opa­sek zaciskowych
  3. Dwie taśmy (zestaw dwóch tro­ków do ple­ca­ka 100cm / 25mm )
  4. 2 kara­bin­ki do łatwe­go otwie­ra­nia (małe Blacj Dia­mond „wire” (ewen­tu­al­nie 4 jeśli chce­my na czymś wie­szać łapki)
  5. Dwie sprzącz­ki do paska 25mm

Zaczę­li­śmy tre­ning od peł­nej dłu­go­ści lin­ki (zasu­ge­ro­wa­łem się „fabrycz­ny­mi” hola­mi o dłu­go­ści ok 3m), jed­nak po kil­ku tre­nin­gach skró­ci­li­śmy go do 2,20m i wyda­je się teraz opty­mal­ny. Podej­rze­wam jed­nak, że to kwe­stia dość indy­wi­du­al­na i każ­dy musi to sam wypróbować.

Teraz jesz­cze muszę wymy­ślić do tego jakiś patent na siat­ko­wą kie­szon­kę na żele, chy­ba że mi się znu­dzi po pro­stu kupię coś w sty­lu paska Zone3.