Po dwóch tygodniach szlifowania, szorowania, skręcania i tym podobnych czynności, wypłynęliśmy dziś na treningowy rejs. Pogoda dopisała – deszcz zacinał jak diabli, wiatr ok 20 węzłów. Ale nareszcie to jest to! Podczas kilku godzin pokręciliśmy się po okolicach Cowes i przećwiczyliśmy podstawowe manewry.
No właśnie i jeszcze deszcz… Nie przyzwyczaiłem się przez 6 miesięcy w Irlandii to nie przyzwyczaję się i teraz. Przecież to nienormalne żeby padało kilkanaście razy dziennie.
Nie ma co, jestem zmęczony. Miałem piękne plany napisać dziś coś więcej ale nie ma szans – wożenie dwukółką w tą i z powrotem zawartości łódki i kontenera ze sprzętem wyścigowo-roboczym wykończyło mnie solidnie, praca przy komputerze dobiła i na pisanie nie zostało już wiele. Chwila minie zanim się znów przyzwyczaję, może jutro się uda?
Dzisiaj wreszcie, po wielu ściemach firmy przewozowej, Better Than… dotarła na miejsce przeznaczenia – a co najważniejsze bez uszkodzeń. Jak zwykle nie obyło się bez problemów – w miejscu nadania zapakowano ją tak dziwnie, że aby ją wypakować potrzeba było nieĹşle się nakombinować.
Tym razem przed wyjazdem na żagle postanowiłem zaopatrzyć sie w solidne trampki żeby znów nie potykać się w za dużych butach przy każdym zwrocie. Celowałem w Salomon Amfibie z jasną podeszwą (chyba wiadomo dlaczego), ale w wersji męskiej jest to towar wysoce deficytowy w Poznaniu. Dzisiaj przy okazji wstąpiłem do prawdziwego żeglarskiego sklepu zapytać o „profi” buty. Rozmowa wyglądała następująco:
– Dzień dobry, czy są jakieś trampki na łódkę?
- Dzień dobry, sprzedajemy tylko firmowe, nie ma.
- W ogóle nie ma? A nie-firmowe?
- Nie, bo sprzedajemy tylko firmowe.
- A kiedy będą te firmowe?
- Nie będą, bo są za drogie. Ewentualnie możemy zamówić…
śmiać się czy płakać? Nadal nie mam butów…
Moje rajdowanie osłabło nieco w tym roku (SnowDog Studio ma swoje wymagania…), ale nadchodzi już powoli czas na kolejne wojaże, chociaż w nieco innym klimacie. Już niedługo ruszam po raz kolejny dołączyć do teamu Better Than…, tym razem w Europie.
Wszystkim którzy czasem zapominają jak zawiązać coś trochę bardziej skomplikowanego niż popularny „supełek” polecam lekturę strony I Will Knot!. Krótkie filmiki instruktażowe pozwolą każdemu opanować podstawowe węzełki. Nestety, nie ma ich tam za wiele, mam nadzieję że autor z czasem rozbuduje dostępne wzory o bardziej zaawansowane. W każdym razie fajny pomysł.
No i nadszedł czas żeby napisać coś o miejscu gdzie teraz jestem. Siedzę tu w końcu już parę dni. Najlepiej, jak to się zazwyczaj robi, zacznę od początku.
Po nocy i połowie dnia odpoczynku opuściliśmy Beaufort (niestety nie zdążyłem się dowiedzieć jaki związek ma nazwa tego miasteczka ze słynną morską skalą wiatru). Prawie wszystkie szkody ponaprawiane, rzeczy i łódka wysuszone, a pomyślna (znów) prognoza pogody prowadzi nas w drogę. Było dużo zimniej niż na początku podróży, mimo że posunęliśmy się już spory kawałek na południe. Ledwo upłynęliśmy niecałe dwa dni, a już burza zagnała nas do portu w Beaufort w Pn. Karolinie. Ale nie mogę powiedzieć żeby załoga z tego powodu zbytnio narzekała. Ostatnia doba ostro dała nam się we znaki. Wiatr „w nos” ok 30 węzłów (porywy do 40) i spore fale nie uprzyjemniały drogi. Nie obyło się jak zwykle bez nocnych przygód – splątane szoty od genuy, walka z grotem, który za cholerę nie dawał się ani zrefować ani zrzucić, a w końcu gonienie po zalewanym wodą pokładzie kanistrów z diesel’em. Ja cieszę się podwójnie: fale w połączeniu ze świeżym aromatem paliwa wywołały u mnie lekką „niestrawność” ;), tak więc na lądzie, po raz pierwszy od doby coś zjadłem (ciasteczka ale zawsze). Dodatkowy miły akcent przy wejściu do portu (pomijając kilkakrotne ładowanie się na mieliznę z powodu ciemności i braku dokładnej mapy tego miejsca) to towarzystwo kilku delfinów chlapiących się na falach metr od burty (Ania, coś dla ciebie 🙂 ).
To tyle na dzisiaj, czas spać. Jutro rano , jeśli pogoda pozwoli, ruszamy dalej.