Tag: trail running

Dzień 5 to czas naj­dłuż­sze­go odcin­ka – 80 km. Oba­wia­łem się go zarów­no przez brak tre­nin­gu jak i cież­kie doświad­cze­nia z Nami­bii. Na star­cie czu­łem, że to nie mój naj­lep­szy dzień. Pew­nie przez te oba­wy i doku­cza­ją­ce plecy…

Począ­tek był dość trud­ny, przez sło­ne bagna (połą­cze­nie sol­nych pól z pod­mo­kłym tere­nem). Tam jesz­cze trzy­ma­łem się w mia­rę czo­łów­ki. Nie­ste­ty, z koń­cem bagien opu­ści­ła mnie też moc do bie­gu. Robi­ło się coraz bar­dziej gorą­co i każ­da pró­ba pod­bie­gu koń­czy­ła się po kil­ku kro­kach tęt­nem poza jakim­kol­wiek zakre­sem i bra­kiem odde­chu. Odpu­ści­łem tę nie­rów­ną wal­kę i prze­sze­dłem do szyb­kie­go mar­szu z kij­ka­mi. Tere­ny tego mar­szu były naj­bar­dziej pustyn­ne z dotych­cza­so­wych. Pła­sko­wy­że oto­czo­ne postrzę­pio­ny­mi góra­mi, pory­wi­sty wiatr w nos pod­no­szą­cy pia­sek w mini burze pisko­we. Wiatr wysu­szał bar­dziej niż słoń­ce, trze­ba było co chwi­la prze­płu­ki­wać usta, żeby nie wyschły na wiór. Było cież­ko. Pogo­da na zmia­nę, albo pie­kar­nik, albo wiatr i do tego per­spek­ty­wa, że potrwa to wie­ki ponie­waż nie mogę biec…

Tra­sa była w mia­rę pła­ska, z jed­ną wiel­ką wydmą po dro­dze i ostat­nim podej­ściem. Dru­ga poło­wa to szu­tro­wa dro­ga pod Księ­ży­co­wą Doli­nę (jed­na z atrak­cji tury­stycz­nych w oko­li­cy). Łącz­nie kil­ka­set metrów w górę i dół. Księ­ży­co­wa Doli­na zgra­ła się z ochło­dze­niem (ok godz. 17) i nagle zaczę­ły wra­cać mi siły do bie­gu, jak­by ktoś prze­łą­czył jakiś bez­piecz­nik. Ostat­nie kil­ka­na­ście kilo­me­trów mogłem znów biec, do tego w mia­rę nor­mal­nym tem­pem i tro­chę odro­bić czas mar­szu. Bie­gło się dobrze, kon­wer­su­jąc przez kil­ka kilo­me­trów z prze­mi­łym Fran­cu­zem o jego restau­ra­cji w Pary­żu gdzie mamy wpaść na ośmior­ni­ce… Tu wspo­mnę tyl­ko, że po 5 dniach bie­ga­nia na pacz­ko­wa­nym jedze­niu, tema­ty restau­ra­cyj­ne są naj­częst­szy­mi w obo­zo­wych rozmowach.

Oka­za­ło się, że część z ludzi na przo­dzie wykoń­czy­ła się w upa­le i, ku moje­mu peł­ne­mu zasko­cze­niu, na tych ostat­nich km prze­sko­czy­łem jesz­cze kil­ka pozy­cji, koń­cząc po 12 godz. 22 min na 14 miej­scu oraz utrzy­mu­jąc 8 miej­sce w kla­sy­fi­ka­cji gene­ral­nej. Nie spo­dzie­wa­łem się tego, bio­rąc pod uwa­gę moc­ną wal­kę o prze­trwa­nie mie­dzy 20 a 60 km. Spo­koj­ne tem­po jed­nak się w mia­rę opła­ci­ło. Nie dotar­łem szyb­ko, ale bez dra­ma­tycz­nych incydentów.

Cie­ka­wie spraw­dzi­ła sie nowa die­ta na cały dzień – przy­go­to­wa­łem sobie jajecz­ni­cę po mek­sy­kań­sku i pod­ja­da­łem na zim­no na punk­tach. Oprócz tego wore­czek orze­chów z rodzyn­ka­mi i do tego w poło­wie zro­bi­łem szyb­ko gaspac­cio, a kil­ka­na­scie km potem owo­co­wy smo­othie. Dopie­ro na ostat­nich km doło­ży­łem jeden żel, żeby bie­gu star­czy­ło do mety. Krót­ko mówiąc, cał­kiem nor­mal­na dzien­na die­ta, nie wywra­ca­ją­ca żołąd­ka do góry noga­mi w upa­le i łatwiej przy­swa­jal­na niż bato­ny i żele. „Lyofo­od” jak zwy­kle dało radę.

Dzień 6 to dzień odpo­czyn­ku, moment na poga­da­nie z resz­tą zawod­ni­ków, zale­cze­nie pęche­rzy na nogach i innych pro­ble­mów (u mnie ple­ców). Ranek nie był łatwy, ale teraz o 16 ple­cy dzia­ła­ją na tyle dobrze, że nie boję się aż tak bar­dzo jutrzej­szych 13 km. Teo­re­tycz­nie to for­mal­ność, run­da hono­ro­wa do San Pedro, ale róż­ni­ce mie­dzy miej­sca­mi są tak małe, że pew­nie dam z sie­bie spo­ro, żeby spró­bo­wać utrzy­mać się tego, gdzie jestem, więc nie prze­ry­waj­cie trzy­mać kciu­ków, przy­da się.

Dzień 3 nie był łatwy, tak jak się spo­dzie­wa­łem… Na moją nie­ko­rzyść zadzia­ła­ły chmu­ry, wszy­scy bie­ga­cze się roz­pę­dzi­li i nic ich za bar­dzo nie blo­ko­wa­ło, nawet upał. Dużo bie­ga­nia po pła­skim, nawet spo­ry kawa­łek asfal­tu. To mnie pod­ku­si­ło, żeby zmie­nić tak­ty­kę i pobiec pierw­sze 20 km bez przerw, za co zapła­ci­łem póź­niej w trud­niej­szym tere­nie. Nie mia­łem siły tam solid­nie pobiec i kil­ka osób mnie doszło. Ten trud­niej­szy teren to takie sol­ne kala­fio­ry (coś w rodza­ju sol­ne­go bło­ta, mokro-suche­go), raz twar­de, raz mięk­kie i trze­ba bar­dzo czuj­nie się po nich poru­szać, do tego tro­che twar­dych krza­czo­rów. Ogól­nie jed­nak lepiej się bie­gnie niż idzie (jak jest siła na bieg). Po kala­fio­rach przy­szła pora na wydmy z pia­chem po kost­ki. Tu też nie­któ­rzy bie­gli, ja raczej tyl­ko jak było kon­kret­niej z gór­ki. Finisz do obo­zu, to wbrew pozo­rom, dość faj­ny odci­nek. Widać z dale­ka obóz, ale przed nim jesz­cze 3 lub 4 piasz­czy­ste doli­ny do zbie­gnię­cia i wbie­gnię­cia, w tym jeden z rze­ką podob­ną do wczorajszej.

Ogól­nie to raczej nie był mój ulu­bio­ny dzień. Spo­ro sił kosz­to­wa­ło mnie dotar­cie na 10 miej­scu. Jutro ma być bar­dzo trud­no (pola sol­ne). Liczę, że to mi wyha­mu­je te bie­go­we „stru­sie pędzi­wia­try”, a ja będę trzy­mał się z powro­tem oszczęd­ne­go pla­nu. Zoba­czy­my jak to zadziała.

Nowe dania się spraw­dza­ją! Zim­ne gaspa­chio od „lyofo­od” to dzie­ło sztu­ki. Aż żału­ję, że nie mam go na każ­dy dzień. Ze sprzę­tu nic się na razie nie roz­pa­dło (odpu­kać!), a pęche­rze mnie w mia­rę oszczę­dza­ją – jakieś dro­bia­zgi na pal­cach po wczo­raj­szych wod­no-pia­sko­wych zaba­wach nie są na szczę­ście zbyt problematyczne.

Dzień 2 to spo­ro cie­plej­sza noc, ok 5–6 stop­ni. To już zupeł­nie cie­pło na mój śpi­wór, rano też jest cał­kiem zno­śnie przed star­tem. Dzi­siaj była bar­dzo cie­ka­wa tra­sa, po szyb­kim począt­ku, od 7 km zaczął się wąski kanion rze­ki San Pedro (Slot Cany­ons). Rwą­ca woda z top­nie­ją­ce­go na wul­ka­nach śnie­gu mro­zi­ła nogi, a bie­gli­śmy w tej wodzie kil­ka kilo­me­trów… taki swim­run tro­chę bo wcho­dzi­li­śmy i wycho­dzi­li­śmy z tej rze­ki wie­le razy po ska­łach, a jak ktoś nie tra­fił w pły­ci­znę to mógł cały dać nura (co cie­ka­we kil­ku oso­bom się to przytrafiło).

Po wyj­ściu z kanio­nu roz­po­czę­ła się wspi­nacz­ka sta­rą dro­gą Inków do tune­lu pod prze­łę­czą, świet­ne wido­ki i zero bie­gu, było za stro­mo. Z prze­łę­czy wyszli­śmy na gigan­tycz­ną „ska­ło-wydmę”, po któ­rej bie­gli­śmy kolej­ne kil­ka km. Na koniec wydmy wisien­ka na tor­cie – zbieg w dro­bym wydmo­wym pia­sku kil­ka­dzie­siąt metrów w pio­nie. Nor­mal­nie tutaj na takich wydmach moż­na jeź­dzić na sand­bo­ar­dzie (snow­bo­ard zwy­kly w sumie), taka lokal­na atrakcja.

Po zbie­gu z wydmy roz­po­cze­ła sie ostat­nia sek­cja, otwar­ta pusty­nia. Tro­chę bie­gu, tro­chę spę­ka­nych błot­nych sol­nych momen­tów, ogól­nie cież­ko bo wszyst­ko bar­dzo nagrza­ne i buty zaczę­ły tro­chę doskwie­rać. Na szczę­ście, to było tyl­ko ostat­nie 11 km. Ku moje­mu zasko­cze­niu, poja­wi­łem się na mecie jako 6.

Jutro kolej­ne 39 km, tym razem raczej bar­dziej pła­sko, za to spo­ro pia­sku… Naj­le­piej radzę sobie tam, gdzie jest zbyt trud­no żeby biec. Na pro­stych bie­go­wych kawał­kach idzie sła­bo, wycho­dzi brak odpo­wied­nie­go tre­nin­gu bie­go­we­go. Krót­ko mówiąc, jak za sta­rych raj­do­wych cza­sów, im gorzej tym lepiej… Dzień poka­że do jakiej kate­go­rii go zaliczyć.

Głów­ne utrud­nie­nie na jakie muszę uwa­żać to upał. Nie jestem do nie­go zbyt przy­zwy­cza­jo­ny i pamie­tam co było w Nami­bii. Na razie jest ok, bo 40 km eta­py koń­czę ok godzi­ny 13, jesz­cze przed naj­więk­szym skwa­rem. Za to 80km w czwar­tek pozwo­li doświad­czyć go w całej oka­za­ło­ści. Na szczę­ście w czwar­tek ple­cak będzie już dużo lżej­szy, a kil­ka dni bie­ga­nia pozwo­li­ło się nie­co przy­zwy­cza­ić do pogody.